(Friese Stabij/Beagle)
Ik zat buiten op het terras op een bankje en riep: ‘Wat een leuk hondje!’ ‘Vind je?’, zei Bjorna, ‘Ik vind het nogal een onaanzienlijk geval!’ Maar inmiddels was Noah bij mij op schoot gesprongen en dit luidde de meest bijzondere vriendschap in, die ik ooit met een hond heb gekend. Want Noah bleek precies de hond te zijn, die ik nodig had. En tot mijn en Bjorna’s verbazing was ik kennelijk net de baas die hij zocht. Er ging dan ook nog geen week overheen, of we waren onafscheidelijk. Hij liep mee naast fiets, paard of skeelers, als ik me naar mijn werk, een 25km. verderop, begaf. En ter plaatse wachtte hij geduldig, tot we de terugweg aanvaardden.
Noah begreep van het begin af aan wat ‘in de berm’ betekende. Tijdens mijn Franse tochten met hem, laat ik de ‘laisse’ thuis. Ik kan hem op afstand besturen. Wel kiest hij altijd de rechter berm, omdat dat er bij onze fietstochten ingeslepen is. Maar wie kent een hond die onderscheid weet te maken tussen ‘links’ en ‘rechts’? Niemand toch? Noah moge (subjonctif!) dan in ieders ogen onaanzienlijk zijn, ‘hij is zijn brein’ (sic). En dat is niet mis.
Door Bolsward heen fietsende, deed ik hem voor de zekerheid in een ‘remorque’ achter de fiets.
Hij was niet erg uitbundig en leek tijdens onze tochten niet op me te letten. Waar andere honden soms vrolijk terug komen stormen om te kijken waar je blijft, bleef Noah meestal op een voor mij nét te grote afstand voor me uit lopen.
Het is de Beagle in hem, hield ik mezelf voor. Maar Bjorna wees me er op, dat hij soms uren naar een achter mij gesloten deur bleef staren, alsof dat me terug kon brengen. Dat hij mij overal met z’n ogen volgde. En dat hij, toen we eenmaal in Frankrijk woonden, neerslachtig was als ik het Domaine weer eens had verlaten voor een weekje Nederland, met kinderen en kleinkind.
Tijdens mijn werk bij de âldfaerserfroute in Ferwoude.
In Frankrijk gingen we pas goed los met z’n tweeën. Noah draaide z’n poot niet om voor een langlauftocht, met voor hem diepe sneeuw, van een uur of acht. Of voor uren met een paard mee rennen. Er ontstond een vertrouwen tussen ons, dat ervoor zorgde dat Noah af en toe meer dan een half uur uit mijn zicht kon zijn – hetzij door een omweg die hij maakte om een ‘enge’ hond bij een boerderij te ontwijken, hetzij om hem mauverende redenen, zoals daar zijn de heerlijke geuren van ragondins (beverratten) in een waterig gebied – maar altijd wist hij me weer te vinden, hoewel ik de tocht gewoon had voortgezet.
Dit jaar, in 2013, wordt Noah dertien. Ik zal langzamerhand met hem moeten afbouwen. Vandaag, 4 januari, maakte ik nog een tocht van bijna zes uur met hem en Vagabond. Zoals gebruikelijk liep hij voor me uit en hij versaagde niet.
Saskia 4 januari 2013