Onze paarden hebben, voor Nederlandse begrippen, enorm veel ruimte ter beschikking. Dit maakt dat ze hun spieren optimaal kunnen ontwikkelen.

Door het lage land, waar de paarden weiden, stroomt een beekje, zodat wij nooit met water hoeven te slepen.

Onze paarden kunnen zelf kiezen of ze binnen of buiten willen verblijven. Op grond van hun voorkeuren zijn we tot de conclusie gekomen, dat ze de voorkeur hebben voor temperaturen tussen de -10 en de 15°C.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pallas is de langjarige merry van Bjorna. Ze is geboren in 1988 en werd door Bjorna gekocht voor haar dochter Flin. Achteraf bezien was Pallas niet zo geschikt voor een kind – en Flin heeft dan ook menige smak gemaakt. Bij de overgang in galop had Pallas de neiging om te gaan bokken en blijf er als lichtgewichtje dan maar eens op zitten!

Nu we 2012 schrijven, is Pallas het meest betrouwbare paard dat we hebben. Ze heeft zoveel meegemaakt, dat bijna niets haar angst inboezemt. Maar als je zou vragen of we haar aan een kind zouden toevertrouwen, is het antwoord nog steeds ‘neen!’ Want als er enige vaart wordt gemaakt, is Pallas moeilijk te houden. Wij moeten haar dan tegen zichzelf beschermen. Ze zou zich letterlijk dood lopen.

Zoals je mensen hebt, die extra lekker zijn voor prikvliegen, zo wordt ook Pallas geplaagd door haar enorme aantrekkingskracht op insecten. Al in het voorjaar zit ze onder de bulten. Soms loopt ze achterwaarts op ons toe en duwt met haar billen. Voor ons een teken dat er een hertenluisvlieg (of meerdere) tussen haar billen of bij haar uiers zit. Omdat ze dan driftig met een hoef kan slaan, is enige voorzichtigheid geboden bij het weghalen van de pestkop. Er zit zo’n hard schild omheen, dat het enige tijd duurt voordat het beestje geplet is. Niet veel later wordt Pal dan weer door een volgende bezocht.

Voor Saskia, met haar drang naar lange tochten, was Pal het geschikte ros. In Friesland reed ze erop naar haar tijdelijke baantje, een kilometer of 25 verderop. Pal en Saskia werden dan vergezeld door Noah, die ook een onuitputtelijke zwerversdrang had. Het drietal heeft in 2010 in de Morvan nog lange tochten gemaakt, maar anno 2012 zijn Noah en Pal gepensioneerd en kunnen alleen nog voor een uur of twee worden ingezet. Het zoeken is nu naar waardige opvolgers…

 

Rabboeni. 

Rabboeni is het enige kind van Pal. Het is niet voor niets bij hem gebleven, want Pal was geen bijster goede moeder. Hoewel zij tijdens de zwangerschap tot monsterlijke proporties uitdeidde, kwam Rabboeni vel over been tevoorschijn. Enfin, daar kon Pal misschien niets aan doen. Maar dat ze hem vervolgens weigerde te zogen is een ander verhaal. Door het engelengeduld dat Bjorna dezer dagen nog steeds bezit, ontfermde Pal zich uiteindelijk alsnog over haar veulen, maar van harte ging het niet.

 

 

 

 

 

In september 2011 hadden we een ongeluk met Rabboen voor de marathonwagen. Geschrokken van het gebonk en geratel van de wagen achter hem, sloeg hij tijdens een afdaling op hol. Bjorna, die op de bok zat, werd er in een bocht afgesmeten. Saskia liep al naast de wagen, om Rabboen te kalmeren. Ze zag voor haar ogen Bjorna gelanceerd worden. Eén en ander vond midden in een verlaten bos plaats. Uiteindelijk heeft de brandweer Bjorna daar uit gehaald. Ze heeft toen een dag of tien in het ziekenhuis gelegen. Over de perikelen van de gezondheidszorg elders op deze site meer. Waar het hier om gaat: Rabboeni werd door Saskia een paar kilometer van de plek des onheils aangetroffen. De marathonwagen was gekanteld en Rabboen lag op z’n zij. Hoewel in grote haast om hulp voor Bjorna te halen, sneed Saskia hem los uit het tuig. Ondanks gesjor stond hij echter niet op – en Saskia vreesde het ergste. Ze hield zich toen verder met de redding van Bjorna bezig. Maar wie schetst ieders verbazing toen Rabboen daar aan kwam zetten? Kennelijk vond hij het tijd om op te staan.

Op bovenstaande foto één van de wandelingen, die Saskia naderhand met Rabboen en de honden maakte, om Rabboens angst voor ‘het onbekende’ te verminderen.

 

McKa

 

 

 

 

 

 

McKa is een Irish Cob, ook wel een ‘Tinker’ genoemd. Saskia, die voorheen nooit ongelukken had met paarden, heeft op dat gebied het nodige met hem beleefd. Het voert te ver om in details te treden, maar er moest een schedelbasisfractuur aan te pas komen, voordat ze inzag dat ze haar pogingen om met McKa tochten te maken, moest staken.

 

 

 

 

 

Voor Bjorna is het echter het perfecte paard om mee te freestylen. Hij is zeer bereid om, alleen op geleide van haar lichaamstaal, te doen wat ze hem vraagt. Wél vindt ze in hem een (letterlijk) zware dobber, bij het bekappen. Dan wil hij wel eens met zijn hele gewicht, een geschatte 600Kg, op haar gaan hangen.

Zoals in het stuk over de omgang met paarden (onder ‘hoe?’) al staat  beschreven, is McKa duidelijk de drijvende hengst van de kudde. Mogelijk is hij daardoor zo hyperalert, als hij wordt bereden of voor de kar loopt. Een drijvende hengst moet gespinst zijn op eventuele gevaren, die de kudde bedreigen.

Wordt vervolgd

xxx