Komende uit de omgeving van Luzy kun je je niet aan de indruk onttrekken, dat de stadjes en dorpjes in de wijnstreek van de Bourgogne lieflijker zijn. Zelfs Autun, waar wat losvaste overblijfselen zijn van een Romeinse muur en waar de kathedraal uit de 12e eeuw beslist het bekijken waard is, haalt het qua sfeer niet bij bijvoorbeeld een stadje als Nolay, dat over de gehele linie een authentieke indruk maakt. Zo ook St. Aubin, op de foto hierboven, dat gekenmerkt wordt door smalle steegjes die voor de beginnende chauffeuse een uitdaging vormen, vooral als daar nog eens achteruit op de vierkante milimeter door een poortje dient te worden gegaan.

Doel van de tocht is Pagny-le-Château, dat overigens een veel minder fleurige indruk achterlaat. Maar het ligt dan ook niet in de wijnstreek. Ik ga er een chiot (pup) Berger Blanc Suisse (Witte Zwitserse Herder) ophalen. Maar eenmaal in deze streek willen Diable en ik onze benen wel eens strekken, nieuwe geuren opdoen (Diable) en nieuwe vergezichten (ik)

We beginnen tussen de wijnvelden voorbij St. Aubin. Op verschillende plekken zijn bruinverbrande mensen met grote scharen bezig de uitlopers te snoeien. Met een vrouw raken we in gesprek. Sinds ik Diable heb wordt ik vaak aangesproken op haar blauwe ogen. Zelf heeft ze een Border Collie, die ze uitlaat met de auto omdat ze, zo vertelt ze, geen vee voor hem heeft om te hoeden. Maar misschien heb je kinderen, vraag ik. Dat is het geval. Ook een soort vee toch, beweer ik. Misschien kan je hond ervoor zorgen dat ze in het gareel blijven.

Het zou wel eens een uitstekend wijnjaar kunnen worden, zo lijkt het op het oog. De extreme droogte, de ergste in bijna 60 jaar, lijkt de druivenstruiken geen kwaad te hebben gedaan. Ook ik heb al rijpe druiven, maar ik gaf ze zo nu en dan water. Ik veronderstel dat dat bij de uitgestrekte domaines viticoles niet is gebeurd.

Een ‘château hanté’ mag aan de wandeling natuurlijk niet ontbreken. Op de foto lijkt het of het om de hoek ligt, maar ik haalde het met de zoom-lens dichterbij. Toen pas zag ik duidelijk hoe het er uitzag. De wandeling voerde helaas niet naar het kasteel, dat, zag ik later op internet, het Château de la Rochepot blijkt te zijn. Lezers: het staat al tijden te koop! Grijp je kans, nu de huizenmarkt nog laag is.

le 17/05/2015 à 19:00 | Manuel Desbois Vu 11712 fois
L’édifice est l’un des monuments les plus visités de Bourgogne. 

L’édifice est l’un des monuments les plus visités de Bourgogne. Photo archives Franck Bassoleil
Classé depuis plus d’un an, le château de La Rochepot n’a toujours pas été vendu. Le futur de ce fleuron de l’histoire et du tourisme bourguignon est donc ­toujours en suspens.

Bientôt trois ans. L’annonce de la vente du monument, si cher aux habitants de La Rochepot, est visible sur le site ­Internet de l’agence parisienne Patrice Besse depuis le mois de juin 2012.

À l’époque, la publication de cette annonce avait provoqué l’émoi des habitants du village, très attachés à un édifice dont le destin est lié à de nombreuses familles, qui ont participé à sa reconstruction au début du XXe siècle (lire encadré). Les amateurs de vin se souviennent également des Saint-Vincent ­fêtées sur place et des ­banquets qu’on imagine ­mémorables.
Une propriétaire qui sait ce qu’elle veut

Le château est le troisième site le plus visité de Bourgogne, derrière les Hospices de Beaune et l’abbaye de Fontenay. Il s’étend sur 28 ha, dont les bois sont encore « très prisés par les jeunes du village pour y faire des cabanes », explique un habitant. Pendant les deux premières années, les amoureux de l’endroit craignaient que ce morceau de l’histoire locale ne devienne une résidence secondaire pour un investisseur étranger aux poches pleines. Mais la propriétaire, Sylvie Carnot, qui a toujours refusé de s’exprimer, ne compte pas vendre au plus offrant, comme l’atteste un extrait de l’annonce : « Son futur postulant au rôle d’occupant devra prouver son engagement de conservation et de respect total, pour espérer un jour, devenir maître des lieux ». Ce désir de continuité passe également par Patrice Besse, de l’agence immobilière du même nom, qui ne fait pas visiter les lieux à n’importe qui, malgré les centaines de ­requêtes.
Classement demandé depuis le début

Le classement de l’édifice aux monuments historiques du 1er avril 2014 avait « été demandé dès sa mise en ­vente », expliquait Patrice Besse. « Il permet non seulement la préservation du patrimoine, mais également sa conservation grâce à une série de mesures fiscales incitatives, ainsi que de subventions publiques ou du mécénat. Tout cela vient donc compenser les ­contraintes en matière de travaux d’ouverture et de public ».

Un futur domaine viticole ?

Si les touristes et les locaux sont légitimement rassurés par ce classement, le monument n’a toujours pas été vendu un an après. Une piste apparaît en en-tête de l’annonce : celle de « futur ­domaine viticole ». Si elle paraît étonnante, nul doute que vendre des vins dans un lieu aussi étonnant – et fréquenté – pourrait aiguiser l’appétit de grandes maisons de vins. Mais pour le ­moment, silence radio, si ce n’est quelques rumeurs ­infondées. S’il vient un jour, il reste à espérer que le futur acquéreur œuvrera dans la continuité de la famille ­Carnot, qui a redonné au château sa splendeur d’antan.

De paden zijn in deze streek uitstekend bewegwijzerd, wijzend op een toeristische streek. Desondanks kwam ik op mijn wandeling van een uur of twee geen enkele andere wandelaar tegen. Het is een ervaring die ik ook in onze eigen omgeving heb. Wat doen al die mensen in gîtes en op campings au nom de Dieu?

Een leuke bijkomstigheid van de route die ik koos, is dat hij uitzicht gaf in de richting die ik nog te gaan had, om te beginnen naar Chagny.

Van bovenaf  kun je goed zien hoe de dorpjes zich nestelen in het landschap. Hier nog geen mega-bouwmarkten of supermarkten, die elders de randen van bewoning vervuilen.

 

Maison forte de Gamay

Toujours habitée, elle appartient au type de maison forte bourguignonne féodale : plan quadrangulaire, fossés, grosse tour fortifiée. Vendue comme bien national à la Révolution, elle fut restaurée au XIXe s. par la famille Chauvigny de Blot. Visite des salles du XIVe s., de la salle basse, de l’imposant donjon et du parc paysager à l’anglaise

Via Gamay vind ik uiteindelijk de auto terug.

En aan het eind van de rit is daar Lune, waarover meer onder ‘inkijkje’, ‘fauna’, ‘honden’, ‘Lune’. Ze is vandaag, 20-8-2015, precies 8 weken oud.

De terugweg voert langs het door mij hierboven bejubelde Nolay en we komen alledrie tevreden en behouden thuis.